نوبَهارا جانِ مایی، جان‌ها را تازه کُن
باغ‌ها را بِشْکُفان و کِشت‌ها را تازه کُن

گُلْ جَمال اَفْروخته‌‌‌ست و مُرغْ قولْ آموخته‌‌‌ست
بی‌صَبا جُنبش ندارند، هین صَبا را تازه کُن

سَروْ سوسن را‌ هَمی‌گوید، زبان را بَرگُشا
سُنْبُله با لاله می‌گوید وَفا را تازه کُن

شُد چَنارانْ دَف زَنان و شُد صَنَوبرْ کَف زَنان
فاخته نَعْره زنان کو کو، عَطا را تازه کُن

از گُلِ سوریْ قیام و از بنفشه بین رُکوع
بَرگِ رَز اَنْدَر سُجود آمد، صَلا را تازه کُن

جُمله گُل‌ها صُلْح جو و خارِ بَدخو، جنگ جو
خیز ای وامِق تو باری، عَهد عَذْرا تازه کُن

رَعد گوید ابر آمد، مَشک‌ها بر خاک ریخت
ای گُلِستان رو بِشو و دست و پا را تازه کُن

نَرگس آمد سویِ بُلبُل، خُفته چَشمَک می‌زَند
کَنْدر آ، اَنْدَر نَوا، عشق و هوا را تازه کُن

بُلبُل آن بِشْنید ازو و با گُلِ صدبَرگ گفت
گَر سَماعَت مَیل شُد، این‌ بی‌نَوا را تازه کُن

سَبزپوشانِ خَضِرکِسْوه‌ هَمی‌گویند، رو
چون شکوفه سِرِّ سِرِّ اولیا را تازه کُن

وان سه بَرگ و آن سَمَن، وان یاسَمین گویند، نی
در خَموشی کیمیا بین، کیمیا را تازه کُن