دردا که فاش در غم جانانه سوختیم
در داغ و درد محرم و بیگانه سوختیم

گو شمع برفروز به بزم طرب که ما
بیرون در ز غیرت پروانه سوختیم

با خون صد شهید مقابل نهاده اند
عمری که ما به آتش افسانه سوختیم

کس راه گم نکرد که خضر رهی نیافت
ما در میان کعبه و بتخانه سوختیم

زان تشنه مانده ایم که از گرمی نفس
در دست صبر جرعه و پیمانه سوختیم

یاران همیشه در طرب و ما تمام عمر
کنج غمی گرفته و غریبانه سوختیم

یک بار دل ز ما، صنم آشنا نبرد
دایم به داغ مردم بیگانه سوختیم

نگشاید ار ز بستن زنار عقده ات
دانی که از چه سبحهٔ صد دانه سوختیم

عرفی به غیر شعلهٔ داغ جگر نبود
شمعی که ما به گوشهٔ کاشانه سوختیم

«عرفی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir