۲۹۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۴۸۹

نشسته بر سر گنج به فقر مشهورم
نهفته در ته دامن چراغ بی نورم

مسیح تا دم آخر فسون دمید و هنوز
به صد جراحت روز نخست رنجورم

چنان به خواهش دیدار رفته ام شب وصل
که شوق هم به تقاضا ندیده در طورم

گمان مبر که دلم را توان تسلی داد
که نا رسیده تر از زخم های ناسورم

مکن به صورت دیوار نسبتم، عرفی
که من کتابهٔ محراب بیت معمورم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۸۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۹۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.