هوش مصنوعی:
این شعر از عرفی شیرازی بیانگر حالتی از رهایی و شوریدگی عرفانی است. شاعر از شستن ناموس قبیله با می ناب، توبه‌شکنی، دوری از اصحاب، بی‌اعتنایی به کفر و دین، و شستن زنار و سبحه در شکر ناب سخن می‌گوید. او همچنین به تاوان دل و گریه‌های توفان‌وار اشاره می‌کند که نشان‌دهنده‌ی عمق احساسات و تجربیات عرفانی اوست.
رده سنی:
18+
مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده مانند 'شستن ناموس قبیله با می ناب' یا 'شستن زنار و سبحه در شکر ناب' نیاز به درک و تجربه‌ی بالایی دارد که معمولاً در سنین پایین کمتر قابل درک است. همچنین، برخی مضامین مانند توبه‌شکنی و بی‌اعتنایی به کفر و دین ممکن است برای مخاطبان جوانتر نامفهوم یا گمراه‌کننده باشد.
غزل شمارهٔ ۴۸۸
تنها نه دلق خود به می ناب شسته ایم
ناموس یک قبیله به این آب شسته ایم
قسمت بلاست ورنه می آلوده دلق خویش
صد ره ز شوق گوشهٔ محراب شسته ایم
ما توبه دشمنیم و قدح دوست، دور نیست
کز دل هوای صحبت اصحاب شسته ایم
از بس شکفته در دهن تیغ رفته ایم
ترس قیامت از دل قصاب شسته ایم
هم کفر ما به لذت و هم دین ما به ذوق
زنار و سبحه در شکر ناب شسته ایم
تاوان دل عطا بکن ای دل شکن که ما
از دفتر معامله این باب شسته ایم
عرفی ببین که گریه چه توفان نموده است
کز چشم بخت دوستی خواب شسته ایم
ناموس یک قبیله به این آب شسته ایم
قسمت بلاست ورنه می آلوده دلق خویش
صد ره ز شوق گوشهٔ محراب شسته ایم
ما توبه دشمنیم و قدح دوست، دور نیست
کز دل هوای صحبت اصحاب شسته ایم
از بس شکفته در دهن تیغ رفته ایم
ترس قیامت از دل قصاب شسته ایم
هم کفر ما به لذت و هم دین ما به ذوق
زنار و سبحه در شکر ناب شسته ایم
تاوان دل عطا بکن ای دل شکن که ما
از دفتر معامله این باب شسته ایم
عرفی ببین که گریه چه توفان نموده است
کز چشم بخت دوستی خواب شسته ایم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۸۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۸۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
