هوش مصنوعی:
این متن به بیان عشق و ارادت به خدا و پیامبر (ص) می‌پردازد و از حالات عرفانی و معنوی شاعر سخن می‌گوید. شاعر خود را غرق در دریای عشق الهی می‌داند و از تشنگی معنوی دیگران و قدرشناسی آنان از این نعمت سخن می‌گوید. او از ارتباط ویژه خود با خدا و پیامبر (ص) می‌گوید و از حکم الهی که به او بخشیده شده، با وجود the hardships he faces. در نهایت، شاعر از خرابات مغان و ذوق مستی خود سخن می‌گوید و به مقام و فضل سید (احتمالاً اشاره به امام علی (ع)) اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عرفانی و معنوی عمیق است که درک آن‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و اشارات عرفانی مانند 'خرابات مغان' و 'ذوق مستی' ممکن است نیاز به توضیح داشته باشند.
غزل شمارهٔ ۱۵
عالمی غرقند در سیلاب ما
تشنگان دانند قدر آب ما
آفتابی رو نماید روشن است
زاهدی از کجا و ما ز کجا
خوش خیالی می‌نماید روز و شب
با خدائیم با خدا به خدا
حکم میخانه به ما بخشیده است
گر چه هستیم مبتلای بلا
نسبت ما با رسول الله بود
خوشتر از درد دل کجا است دوا
در خرابات مغان گر بگذری
تا بیابی تو ذوق مستی ما
بر در سید مقامی یافتیم
فصل فضل او بُود در باب ما
تشنگان دانند قدر آب ما
آفتابی رو نماید روشن است
زاهدی از کجا و ما ز کجا
خوش خیالی می‌نماید روز و شب
با خدائیم با خدا به خدا
حکم میخانه به ما بخشیده است
گر چه هستیم مبتلای بلا
نسبت ما با رسول الله بود
خوشتر از درد دل کجا است دوا
در خرابات مغان گر بگذری
تا بیابی تو ذوق مستی ما
بر در سید مقامی یافتیم
فصل فضل او بُود در باب ما
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
