هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از مستی و شوریدگی در میخانه و مجلس عشق سخن می‌گوید. او از نوشیدن جام می، خرابات‌گردی، و مستی به عنوان نمادی از عشق و رهایی یاد می‌کند. همچنین، شاعر به نعمت‌های دنیوی و اخروی اشاره کرده و عشق را بالاتر از همه‌چیز می‌داند.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عرفانی و استعاری مانند مستی و می‌نوشی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا گمراه‌کننده باشد. همچنین، برخی از مضامین نیاز به درک عمیق‌تری از ادبیات و فلسفه دارند.
غزل شمارهٔ ۶۱
رند مستی چو دمی با او برآ
از در میخانهٔ ما خوش درآ
مجلس ما را غنیمت می شمُر
زانکه اینجا خوشتر از هر دو سرا
جام می بستان و مستانه بنوش
قول ما می گو سرودی می سرا
خوش خراباتی و خم می سبیل
ما چنین مستیم و مخموری چرا
آب چشم ما روان بر روی ماست
باز می گویند با هم ماجرا
ماه من امشب بر آمد خوش خوشی
تو بیا تا روز امشب خوش برآ
نعمت دنیی و عقبی آن تو
نعمت الله از همه عالم مرا
از در میخانهٔ ما خوش درآ
مجلس ما را غنیمت می شمُر
زانکه اینجا خوشتر از هر دو سرا
جام می بستان و مستانه بنوش
قول ما می گو سرودی می سرا
خوش خراباتی و خم می سبیل
ما چنین مستیم و مخموری چرا
آب چشم ما روان بر روی ماست
باز می گویند با هم ماجرا
ماه من امشب بر آمد خوش خوشی
تو بیا تا روز امشب خوش برآ
نعمت دنیی و عقبی آن تو
نعمت الله از همه عالم مرا
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
