هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از حافظ، به ستایش خرابات و می‌نوشی به عنوان نمادهای عشق الهی و رندی عارفانه می‌پردازد. شاعر توبه‌شکنی خود را با عهدی جاودانه با ساغر می پیوندد و این می‌نوشی را در مذهب خود پاک و حلال می‌داند. او خرابات را مجلس ملوکانه عشق می‌خواند و گنجینه خود را مخزن اسرار الهی معرفی می‌کند. در پایان، از یاران می‌خواهد که رندی و سرمستی را بیاموزند و سخن او را بشنوند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از نمادهای مانند می و خرابات که نیاز به درک و بلوغ فکری دارد. همچنین، ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر بدون راهنمایی مناسب، قابل درک نباشد.
غزل شمارهٔ ۱۳۳
در کوی خرابات کسی را که مقام است
در دنیی و در آخرتش جاه تمام است
ما توبه شکستیم و در این قول درستیم
با ساغر می عهد که بستیم مدام است
زان مجلس ما بزم ملوکانهٔ عشق است
ساقی قدیم ماست و شرابی به قوام است
می‌نوش که در مذهب ما پاک و حلال است
کاین می نه شرابیست که گویند حرام است
گنجینهٔ ما مخزن اسرار الهی است
هر گنج در این کنج که یابی به نظام است
در دور بگردید و نمائید به یاران
رندی که بُود چون من سر مست کدام است
بشنو سخن سید رندان خرابات
کامروز در این دور خداوند کلام است
در دنیی و در آخرتش جاه تمام است
ما توبه شکستیم و در این قول درستیم
با ساغر می عهد که بستیم مدام است
زان مجلس ما بزم ملوکانهٔ عشق است
ساقی قدیم ماست و شرابی به قوام است
می‌نوش که در مذهب ما پاک و حلال است
کاین می نه شرابیست که گویند حرام است
گنجینهٔ ما مخزن اسرار الهی است
هر گنج در این کنج که یابی به نظام است
در دور بگردید و نمائید به یاران
رندی که بُود چون من سر مست کدام است
بشنو سخن سید رندان خرابات
کامروز در این دور خداوند کلام است
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
