۳۰۲ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۳۵

خانهٔ دل سرای جانان من است
خلوت خاص حضرت جان است

بزم عشق است مجلس جانم
ساقیش بندگی جانان است

عشق سر‌مست توبه ‌ام بشکست
بی‌گناهم مرا چه تاوان است

دُرد دردش مدام می‌نوشم
ذوق مستی جانم از آن است

سخنی خوش به ذوق می‌گویم
قصه‌ام داستان مستان است

رندم و ساکن خراباتم
زانکه این گوشه وقف رندان است

نالهٔ عاشقانهٔ سید
بلبل مست گلشن جان است
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.