هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که بر فداکاری، تحمل درد و رنج در راه عشق الهی، و ارزشمندی محبت الهی تأکید دارد. شاعر از مستی معنوی و لذت‌های روحانی سخن می‌گوید و خوشبختی را در پذیرش تقدیر الهی و نوشیدن جام محبت او می‌داند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌هایی مانند مستی و درد ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل پیام‌های اخلاقی و فلسفی متن نیاز به بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۱۴۸

گر تو را عزم عالم قدم است
سر فدا کردن اولین قدم است

درد می نوش و درد دل میکش
زانکه این درد و آن دوا به همست

می خمخانه را گرانی نیست
رند سرمست باده نوش کم است

جرعه ای از می محبت او
خوشتر از صد هزار جام جمست

گر حضوری و خلوتی خواهی
بهترین مقامها عدم است

لطف او گر جفا کند با ما
او وفا می کند همه کرم است

می به شادی نعمت الله نوش
غم مخور خوش بزی چه جای غم است
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.