هوش مصنوعی:
این متن به ستایش درویش و ویژگی‌های او می‌پردازد. درویش در این اشعار به عنوان کسی که دردش درمان خودش است، با خدا آشناست و راه بی‌منتها را می‌پیماید، توصیف شده است. همچنین، خدمت به شاه را گدایی درویش می‌داند و اشاره می‌کند که نعمت‌الله همواره در هوای درویش است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عرفانی و فلسفی است که درک آن‌ها ممکن است برای سنین پایین دشوار باشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و مفاهیم مانند 'درویش' و 'طریقت' نیاز به پیش‌زمینه‌ای از ادبیات و عرفان اسلامی دارد که معمولاً در نوجوانان و بزرگسالان یافت می‌شود.
غزل شمارهٔ ۲۶۰
بی نوائی نوای درویش است
دُرد دردش دوای درویش است
چشم درویش هر چه می نگرد
جام گیتی نمای درویش است
نیست بیگانه از خدا به خدا
هرکه او آشنای درویش است
هرکه داند دوای درویشان
سر او خاک پای درویش است
گر چه درویش را گدا گویند
خدمت شه گدای درویش است
آن طریقی که نیست پایانش
راه بی منتهای درویش است
نعمت الله با چنین همت
روز و شب در هوای درویش است
دُرد دردش دوای درویش است
چشم درویش هر چه می نگرد
جام گیتی نمای درویش است
نیست بیگانه از خدا به خدا
هرکه او آشنای درویش است
هرکه داند دوای درویشان
سر او خاک پای درویش است
گر چه درویش را گدا گویند
خدمت شه گدای درویش است
آن طریقی که نیست پایانش
راه بی منتهای درویش است
نعمت الله با چنین همت
روز و شب در هوای درویش است
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۵۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
