هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از نعمت الله ولی بیانگر گذر از تعلقات دنیوی و رسیدن به وحدت وجود است. شاعر از گذشتن از خود، هواهای نفسانی، دردها و حتی مفاهیم وجود و عدم سخن می‌گوید. او بر این باور است که همه چیز، حتی عمر طولانی‌اش، در راه دین پیامبر گذشت و تنها ذات یگانه است که از دو جهان فراتر رفته است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر، مانند وحدت وجود، گذر از دنیا و معانی انتزاعی مانند 'وجود و عدم'، برای درک و ارتباط برقرار کردن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. این موضوعات معمولاً برای نوجوانان زیر 16 سال سنگین و پیچیده هستند.

غزل شمارهٔ ۲۶۵

دل ما از منی و ما بگذشت
پا نهاد از سر هوا بگذشت

مدتی دُرد درد دل نوشید
عاقبت درد و هم دوا بگذشت

از وجود و عدم خلاصی یافت
از فنا نیز وز فنا بگذشت

ای که گوئی که ابتدا چه بود
ابتدا چیست انتها بگذشت

نقش غیری خیال می بستم
خواب بود آن خیال ما بگذشت

نود و پنج سال عمر عزیز
همه در دین مصطفی بگذشت

نعمت الله یگانه ای داند
که یگانه ز دو سرا بگذشت
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.