۲۶۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۷۳

همسایهٔ حضرت شریف است
گر سایه لطیف یا کثیف است

انسان کبیر صورت اوست
دریاب که معنی لطیف است

گر روح مدبرش بدانی
انسان کبیر بس ظریفست

با عقل مگو حکایت عشق
زیرا که مزاج او ضعیف است

این طرفه نگر که جمله عالم
در غایت قوّت و نحیفست

معشوق خود است و عاشق خود
عشقی که چو عشق ما عفیف است

در خلوت خاص سید ماست
کاو خانهٔ خالی و لطیفست
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.