هوش مصنوعی:
این متن عرفانی و عاشقانه، بیانگر عشق و ارادت شاعر به معشوق الهی است. شاعر خود را بندهٔ محبت او می‌داند و زندگی را در حضور او معنا می‌کند. نور دلش را پرتوی از جمال معشوق می‌خواند و دلش را کشتهٔ تیغ عشق او می‌داند. او از غیر معشوق چیزی نمی‌خواهد و همهٔ طلبش را وابسته به همت او می‌داند. در نهایت، خود را عاشقی رند و مست در حضرت معشوق معرفی می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عشق الهی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و شناخت ادبیات عرفانی دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحاتی مانند 'مست' و 'رند' ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نیاز به توضیح داشته باشد.
غزل شمارهٔ ۳۳۳
جان ما بندهٔ محبت اوست
زندگی در حضور حضرت اوست
نور خلوتسرای دیدهٔ ما
پرتوی از شعاع طلعت اوست
کشتهٔ تیغ عشق شد دل ما
دل مسکین رهین منت اوست
میر مستان خلوت عشقم
این سعادت مرا ز دولت اوست
دور گردید ساقیا جامی
جان ما را بده که نوبت اوست
ما از او غیر او نمی خواهیم
طلب هر کسی به همت اوست
سید ما که نعمة الله است
عاشق رند مست حضرت اوست
زندگی در حضور حضرت اوست
نور خلوتسرای دیدهٔ ما
پرتوی از شعاع طلعت اوست
کشتهٔ تیغ عشق شد دل ما
دل مسکین رهین منت اوست
میر مستان خلوت عشقم
این سعادت مرا ز دولت اوست
دور گردید ساقیا جامی
جان ما را بده که نوبت اوست
ما از او غیر او نمی خواهیم
طلب هر کسی به همت اوست
سید ما که نعمة الله است
عاشق رند مست حضرت اوست
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۳۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
