هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از لطف و بخشش بی‌پایان خداوند سخن می‌گوید. او اشاره می‌کند که خداوند به همه، حتی به افراد تنبل، گنج‌های بی‌رنج و سود بی‌زیان می‌بخشد. شاعر همچنین به عظمت و رحمت خداوند اشاره می‌کند و بیان می‌کند که جهان در برابر او کوچک است. او از چشم دل و نشانه‌های الهی سخن می‌گوید که انسان را به سوی خداوند هدایت می‌کنند.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم فلسفی و دینی دارد. بنابراین، برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است.
غزل شمارهٔ ۲۰۰۷
شاهِ ما باری برایِ کاهِلان
گنج می‌بَخشَد به هر دَمْ رایگان
اَلصَّلا،یاران به سویِ تَختِ شاه
گنجِ بی‌رنج است و سودِ بی‌زیان
چَشمِ دل دانَد چه دید از کُحْلِ او
نور و رَحْمَت تا به هفتم آسْمان
خود چه باشد پیشِ او هفت آسْمان؟
بر مِثالِ هفت پایه‌یْ نردبان
ای به صورتْ خُردتَر از ذَرّه‌یی
وِیْ به مَعنی تو جهانْ اَنْدَر جهان
ای خَمیده چون کَمان از غَم، بِبین
صد هزاران صَفْ شِکَسته زین کَمان
در نشان جویی تو گشته چارْچَشم
وان گَهْ اَنْدَر کُنجِ چَشمَت صد نشان
هر نشانی چون رَقیبِ نیک خواه
می‌بَرَندَت تا به حَضرتْ کَش کَشان
گنج می‌بَخشَد به هر دَمْ رایگان
اَلصَّلا،یاران به سویِ تَختِ شاه
گنجِ بی‌رنج است و سودِ بی‌زیان
چَشمِ دل دانَد چه دید از کُحْلِ او
نور و رَحْمَت تا به هفتم آسْمان
خود چه باشد پیشِ او هفت آسْمان؟
بر مِثالِ هفت پایه‌یْ نردبان
ای به صورتْ خُردتَر از ذَرّه‌یی
وِیْ به مَعنی تو جهانْ اَنْدَر جهان
ای خَمیده چون کَمان از غَم، بِبین
صد هزاران صَفْ شِکَسته زین کَمان
در نشان جویی تو گشته چارْچَشم
وان گَهْ اَنْدَر کُنجِ چَشمَت صد نشان
هر نشانی چون رَقیبِ نیک خواه
می‌بَرَندَت تا به حَضرتْ کَش کَشان
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۰۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۰۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
