میْ بِدِه ای ساقیِ آخِرزمان
ای رُبوده عقل‌هایِ ‌مَردمان

خاکیان زین باده بر گَردون زدند
ای میِ تو نردبان آسْمان

بِشْکَن از باده دَرِ زندانِ غَم
وارَهان جان را زِ زندانِ غَمان

تَنْ بِسانِ ریسْمانْ بُگداخته
جانْ مُعَلَّق می‌زَنَد بر ریسْمان

تُرکْ ساقی گشت، در دِهْ کَس نَمانْد
گُرگ مانْد و گوسفند و تُرکمان

چون رَسید این جا گُمانَم مَست شُد
دل گرفته خوش بَغَل‌هایِ ‌گُمان