هوش مصنوعی: این شعر عرفانی و عاشقانه، به تمجید از معشوق الهی و جمال او می‌پردازد. شاعر با بیان‌های مختلف، از جمله تشبیه‌های زیبا و استعاره‌های عمیق، عشق و شیفتگی خود را به معشوق نشان می‌دهد و از وصال با او به عنوان بالاترین آرزو یاد می‌کند. همچنین، به فضای بزم‌گونه و مستانه‌ای اشاره دارد که در آن، شراب عشق از سرچشمه‌ی زلال معشوق به دست می‌آید.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده‌ی موجود در شعر، برای درک و لذت بردن از آن، به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی ادبی نیاز دارد که معمولاً از سن 16 سالگی به بعد در افراد شکل می‌گیرد.

غزل شمارهٔ ۳۳۶

در آینهٔ عالم تمثال جمال اوست
جمله به کمالش بین کاینها ز کمال اوست

در صورت و در معنی چندان که نظر کردیم
حسنی که به ما بنمود نقشی ز خیال اوست

بزمیست ملوکانه در خلوت میخانه
مخمور کجا گنجد اینجا چه مجال اوست

حکمی به نشان آل ، از حضرت او داریم
هر حرف که می خوانیم توقیع مثال اوست

زاهد هوس ار دارد با جنت و با حوران
ما را ز همه عالم مقصود وصال اوست

در مجلس ما بنشین تا ذوق خوشی یابی
زیرا می جام ما از آب زلال اوست

این گفتهٔ مستانه از سید ما بشنو
قولی و چه خوش قولی این سحر حلال اوست
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۳۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.