هوش مصنوعی: این متن عرفانی بیانگر وابستگی مرید به مرشد و راهنمایی‌های او در مسیر معنوی است. شاعر از مرشد می‌خواهد که او را به سوی حقیقت و یاری الهی هدایت کند و تأکید می‌کند که بدون مرشد، رسیدن به مقصد نهایی ممکن نیست. همچنین، اشاره می‌کند که عشق و ارشاد الهی، درمان دردهای روحی است.
رده سنی: 15+ محتوا دارای مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار باشد. همچنین، برخی از اصطلاحات عرفانی نیاز به دانش پیش‌زمینه دارد.

غزل شمارهٔ ۵۷۷

ما مریدیم و پیر ما مرشد
ره روانیم و رهنما مرشد

رو نوائی ز یار مرشد جو
که دهد بی ریا نوا مرشد

نبری ره به خانهٔ اصلی
گر نیابی در این سرا مرشد

روز و شب از خدای خود می جو
کاملی تا بود تو را مرشد

بحر ما را کرانه پیدا نیست
غرق آبیم و عین ما مرشد

دُرد دردش بنوش و خوش می باش
که کند درد تو دوا مرشد

هر که ارشاد نعمت الله یافت
دائما خواهد از خدا مرشد
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۷۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.