هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از مولانا جلال‌الدین بلخی است که در آن شاعر به زیبایی و جمال معشوق اشاره می‌کند و از عشق و جذابیت او سخن می‌گوید. شاعر از زیبایی معشوق و تأثیر آن بر دیگران صحبت می‌کند و از عشق به عنوان نیرویی قدرتمند یاد می‌کند که حتی فرشتگان را به سجده وامی‌دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد.

غزل شمارهٔ ۲۰۶۱

بوسه بِدِه خویش را، ای صَنَمِ سیم‌تَن
ای به خَطا، تو مَجویْ خویشتن اَنْدَر خُتَن

گَر به بَر اَنْدَرکَشی، سیم‌بَری چون تو کو؟
بوسهٔ جانْ بایَدَت، بر دَهَنِ خویشْ زَن

بَهرِ جَمالِ تو است، جَنْدَرهٔ حوریان
عکسِ رُخِ خوبِ توست خوبیِ هر مَرد و زن

پَردهٔ خوبیِّ تو، شِقّهٔ زُلفِ تو است
وَرْنه بُرون تافتی نورِ تو ای خوش ذَقَن

آمد نَقّاشِ تَن، سویِ بُتانِ ضَمیر
دست و دِلَش دَرشِکَست، باز بِمانْدش دَهَن

این قَفَصِ پُرنِگار، پَردهٔ مُرغِ دل است
دلْ تو بِنَشْناختی از قَفَصِ دِل شِکَن

پَرده بَرانداخت دلْ از گِل آدم چُنانْک
سَجده دَرآمَد مَلَک، گشت به دلْ مُفْتَتَن

واسطه بَرخاستی گَر نَفَسی تُرکِ عشق
پیش نِشَستی به لُطف کِی چَلَپی کیمْسَن

چَشم شُدی غَیب بین، گَر نَظَر شَمسِ دین
مَفْخَرِ تبریزیان، بر تو شُدی غَمْزه زن
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۶۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۶۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.