جَفایِ تَلْخِ تو گوهر کُند مرا ای جان
که بَحْرِ تَلْخ بُوَد جایِ گوهر و مَرجان

وَفایِ توست یکی بَحْر دیگرِ خوشْ خوار
که چارجویِ بهشت است از تَکَشْ جوشان

مَنَم سِکَنْدرْ این دَم، به مَجْمَعُ الْبَحْرین
که تا رَهانَم جان را زِ عِلَّت و بُحران

که تا بِبَندَم سَدّی عَظیمْ بر یَاجوج
که تا رَهَند خَلایِق زِ حَملهٔ ایشان

از آن که ایشانْ مَر بَحْر را دَرآشامَند
که هیچ آب نَمانَد زِ تابشان به جهان

از آن که آتشی‌اَند وزِ عُنصرِ دوزخ
عَدوِّ لُطفِ جِنان و حِجابِ نورِ جَنان

زِ هر شُمار بُرونند، از آن که از قَهرند
که قَهرْ وَصفِ حَق است و ندارد آن پایان

برهنه‌اَند و همه سِتْرپوشِشان گوش است
نه سِتْرپوشِ دِلانه، که دیدن است عِیان

لِحافْ گوشِ چَپَسْتَش، فَراشْ گوشِ راست
به شب نتیجهٔ یَاجوج را یَقین می‌دان

لِحاف و فَرشِ مُقَلِّد چون عِلْمِ تَقلید است
یَقین به معنیِ یَاجوجی است، نی انسان

از آن که دلْ مَثَلِ روزَن است، کَنْدر وِیْ
زِ شَمسْ نورفَشان است و ذَرّه دست اَفْشان

هزار نام و صِفَت دارد این دل و هر نام
به نِسْبَتی دِگَر آمد خِلاف و دیگر سان

چُنان که شخصی نِسْبَت به تو پدر باشد
به نِسْبَتِ دِگَری، یا پسر و یا اِخْوان

چو نام‌هایِ ‌خدا درعَدَد به نِسْبَت شُد
زِ رویِ کافِرْ قاهِر، زِ رویِ ما رَحْمان

بَسا کَسا که به نِسْبَت به تو که مُعْتَقدی
فرشته است و به نِسْبَت به دیگری شیطان

چُنان که سِرِّ تو نِسْبَت به تو بُوَد مَکْشوف
به نِسْبَتِ دِگَری حالِ سِرِّ تو پنهان

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir