هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر به توصیف حالات درونی و عواطف خود می‌پردازد. او از زیبایی چهره‌اش، نشانه‌های معنوی درونش، و احساسات عمیق و آتشین خود سخن می‌گوید. همچنین، به تأثیر کلام و نفس خود بر جهان اشاره می‌کند و از نگاه عمیق و معنوی خود به زندگی و هستی سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۰۷۷
به من نِگَر، به دو رُخسارِ زَعفَرانیِ من
به گونه گونه عَلاماتِ آن جهانیِ من
به جانِ پیرِ قدیمی که در نَهادِ من است
که بادْ خاکِ قَدَم‌هاش این جوانیِ من
تو چَشمْ تیز کُن آخِر به چَشمِ من بِنِگَر
مَدُزد این دلِ خود را زِ دلستانیِ من
بَرین لَبَم چو از آن بَختْ بوسه‌یی بِرَسید
شِکَر کَساد شُد از قَندِ خوش زبانیِ من
به گوش‌‌ها بِرَسَد حَرف‌هایِ ظاهِرِ من
به هیچ کَس نَرَسَد نَعْره‌هایِ جانیِ من
بس آتشی که فُروزَد از این نَفَس به جهان
بَسی بَقا که بِجوشَد زِ حرفِ فانیِ من
زِ شَمسِ مَفْخَرِ تبریز تا چه دیدَسْتَم
که بی‌قَرار شُدسْتَند این مَعانیِ من
به گونه گونه عَلاماتِ آن جهانیِ من
به جانِ پیرِ قدیمی که در نَهادِ من است
که بادْ خاکِ قَدَم‌هاش این جوانیِ من
تو چَشمْ تیز کُن آخِر به چَشمِ من بِنِگَر
مَدُزد این دلِ خود را زِ دلستانیِ من
بَرین لَبَم چو از آن بَختْ بوسه‌یی بِرَسید
شِکَر کَساد شُد از قَندِ خوش زبانیِ من
به گوش‌‌ها بِرَسَد حَرف‌هایِ ظاهِرِ من
به هیچ کَس نَرَسَد نَعْره‌هایِ جانیِ من
بس آتشی که فُروزَد از این نَفَس به جهان
بَسی بَقا که بِجوشَد زِ حرفِ فانیِ من
زِ شَمسِ مَفْخَرِ تبریز تا چه دیدَسْتَم
که بی‌قَرار شُدسْتَند این مَعانیِ من
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۷۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
