هوش مصنوعی:
این متن عاشقانه و عرفانی بیانگر عشق و ارادت شاعر به معشوق یا مراد خود است. شاعر خود را همچون پروانه‌ای می‌داند که به دور شمع عشق معشوق می‌گردد و حتی از سوختن در این راه هراسی ندارد. او از ناتوانی خود در بیان عشق و از خودگذشتگی‌اش سخن می‌گوید و همه چیز را به تقدیر الهی نسبت می‌دهد.
رده سنی:
همه سنین
این متن دارای مضامین عرفانی و عاشقانه است که به زبان شعر بیان شده و هیچ محتوای نامناسبی برای گروه‌های سنی مختلف ندارد. با این حال، درک کامل آن ممکن است برای کودکان دشوار باشد، اما برای نوجوانان و بزرگسالان قابل فهم و لذت‌بخش است.
غزل شمارهٔ ۱۰۴۷
خوش حیاتی که پیش او میرم
چون بمیرم به کیش او میرم
عشق او شمع و من چو پروانه
گرچه سوزد که در برش گیرم
گر زند ور نوازدم چون نی
بجز از ناله نیست تدبیرم
دوش دیدم خیال او درخواب
لطفش امروز کرده تعبیرم
سروری بر همه توانم کرد
من چو در پای میر خود میرم
چون توانم که عذر او خواهم
که سراپا تمام تقصیرم
هرچه گویم ز خود نمی گویم
نعمت الله کرده تقدیرم
چون بمیرم به کیش او میرم
عشق او شمع و من چو پروانه
گرچه سوزد که در برش گیرم
گر زند ور نوازدم چون نی
بجز از ناله نیست تدبیرم
دوش دیدم خیال او درخواب
لطفش امروز کرده تعبیرم
سروری بر همه توانم کرد
من چو در پای میر خود میرم
چون توانم که عذر او خواهم
که سراپا تمام تقصیرم
هرچه گویم ز خود نمی گویم
نعمت الله کرده تقدیرم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۴۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
