چهار شعر بِگُفتم، بِگُفت نی، بِهْ ازین
بلی، وَلیک بِدِه اوّلا شَرابِ گُزین

بِدِه به خَمْسِ مُبارک مرا شِشُم جامی
بگو بگیر و دَرآشام، خَمْس با خَمْسین

غَزالِ خویش به من دِهْ، غَزَل زِ من بِسْتان
نِمایْ چهرهٔ شَعریْت و شِعِر تازه بِبین

خُمارْ شِعر نگویم، خُمارِ من بِشِکَنْ
بِدان میی که نگُنجَد در آسْمان و زمین

سِتیزه رویْ مرا لُطف و دِلْبَریِّ تو کرد
وَگَر نه سخت اَدَبْناک بودم و مِسکین

هزارساله اَدَب را به یک قَدَحْ بِبَری
خُمارِ عشقِ تو نَگْذاشت دیده شَرمین

ز سایهٔ تو جهان پُر زِ لیلی و مَجنون
هزار ویسه بِسازَد، هزار گون رامین

وَگَر نه سایه نِمودی جَمالِ وَحدتِ تو
دَرین جهان نه قِران هست آمدی نه قَرین

تو آفتابی و جُز تو، چو سایه تابِعِ توست
گَهی رَوَد به شِمال و گَهی دَوَد به یَمین

گَهی مُحیطِ جهان و گَهی به کُلْ فانی
به دستِ توست مُسَخَّر، چو مُهرهٔ تَکْوین

جَمال و حُسنِ تو ساکِنْ چو عشقْ ما پیچان
جَبینِ هَجْرِ تو‌‌ بی‌چین، چو سُفرهٔ ما پُرچین

سُکونِ حُسنْ عَجَب تر که‌‌ بی‌قَراریِ ما
وَ باز ازین دو عَجَب‌تر، چو سَر کُنی زِ کَمین