هوش مصنوعی: شاعر در این متن به توصیف عشق و مستی ناشی از آن می‌پردازد. او از عشق به عنوان شرابی جاودانه یاد می‌کند که همیشه از آن می‌نوشد و از گذشته و آینده فارغ است. عشق برای او مانند آب زلال است که با شادی و بدون ملال می‌نوشد. ساقی این شراب عشق، خداوند است و شاعر همواره سرمست از نعمت‌های اوست.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عرفانی و استعاری است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، استفاده از واژگانی مانند 'شراب' و 'مستی' ممکن است نیاز به توضیح داشته باشد تا برداشت نادرست نشود. بنابراین، مناسب‌ترین رده سنی برای این متن، نوجوانان و بزرگسالان است.

غزل شمارهٔ ۱۰۹۲

منم که جام می ذوالجلال می نوشم
همیشه بادهٔ عشق جمال می نوشم

مدام همدم جام شراب عشق ویم
می محبت او بر کمال می نوشم

چو من ز روز ازل مست ورند و قلاشم
عجب مدار که می لایزال می نوشم

بنوش دُردی دردش که نوش جانت باد
که من به عشق چو آب زلال می نوشم

هزار ساغر می نوش می کنم به دمی
هنوز می طلبم بی ملال می نوشم

خیال ماضی و مستقبلم نمی باشد
ز جام عشق می ذوق حال می نوشم

مدام ساقی سرمست نعمت اللهم
به شادی رخ او می حلال می نوشم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۹۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۹۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.