هوش مصنوعی:
شاعر در این متن به بیان ایمان و توحید خود می‌پردازد و تأکید می‌کند که مسلمان است و تنها خدا را می‌پرستد. او از عشق الهی و مستی معنوی سخن می‌گوید و خود را رند و باده‌نوش معرفی می‌کند. همچنین، او خود را مظهر اسم اعظم خدا و حافظ قرآن می‌داند و در نهایت، سید مجلس خرابات و ساقی بزم باده‌نوشان معرفی می‌شود.
رده سنی:
16+
متن شامل مفاهیم عرفانی و باده‌نوشی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده یا نامناسب باشد. همچنین، درک برخی از استعاره‌های عرفانی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
غزل شمارهٔ ۱۱۰۳
علم توحید نیک می دانم
خوش به ذوق این کتاب می خوانم
دو نگویم نه مشرکم حاشا
من یکی گویم و مسلمانم
می عشقش به ذوق می نوشم
رندم و ترک باده نتوانم
گاه در جمع و فارغ از هجرم
گاه چون زلف بت پرستانم
در همه حال با خدای خودم
نه غلط می کنم که خود آنم
مظهر اسم اعظم اویم
حافظ حرف حرف قرآنم
سید مجلس خراباتم
ساقی بزم باده نوشانم
خوش به ذوق این کتاب می خوانم
دو نگویم نه مشرکم حاشا
من یکی گویم و مسلمانم
می عشقش به ذوق می نوشم
رندم و ترک باده نتوانم
گاه در جمع و فارغ از هجرم
گاه چون زلف بت پرستانم
در همه حال با خدای خودم
نه غلط می کنم که خود آنم
مظهر اسم اعظم اویم
حافظ حرف حرف قرآنم
سید مجلس خراباتم
ساقی بزم باده نوشانم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
