هوش مصنوعی: این متن عرفانی به بیان هویت و جایگاه معنوی شاعر و همراهانش می‌پردازد. آنها خود را مظهر صفات الهی، عارفان ذات، سیاحان ولایت قدیم و ساکنان عوالم معنوی می‌دانند. تأکید بر بقا از طریق عشق، آگاهی از اسرار وجود، نقش هدایتگری مانند خضر، و ارتباط با منبع الهی (بحر محیط) از مضامین اصلی است. در پایان، اعلام بندگی به سید (احتمالاً اشاره به امام علی(ع) یا پیامبر(ص)) و بیزاری از بت‌های جاهلیت (لات و منات) دیده می‌شود.
رده سنی: 15+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی نیاز دارد. همچنین استفاده از اصطلاحات تخصصی (مانند «حلقهٔ عارفان»، «ولایت قدیم») و استعاره‌های پیچیده، فهم آن را برای گروه‌های سنی پایین‌تر دشوار می‌سازد.

غزل شمارهٔ ۱۱۴۴

مائیم که مظهر صفاتیم
سر حلقهٔ عارفان ذاتیم

سیاح ولایت قدیمیم
هم ساکن خطهٔ جهاتیم

باقی به بقای ذات عشقیم
ایمن ز حیات و از مماتیم

دانندهٔ سر حرف گوئیم
پرگار وجود کایناتیم

خضریم که رهنمای خلقیم
پروردهٔ چشمهٔ حیاتیم

او بحر محیط ، ما چو موجیم
او نیشکر است و ما نباتیم

ما بندهٔ سیدیم از جان
بیزار ز لات و از مناتیم
وزن: مفعول مفاعلن مفاعیلن (هزج مسدس اخرب مقبوض)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۴۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۴۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.