دایم به خیال آن نگاریم
کاری به جز این دگر نداریم

صاحبنظریم و نقش رویش
بر دیدهٔ دیده می نگاریم

هر دم که ز نقش خود برآئیم
جانی به هوای او سپاریم

ما عاشق مست و عقل مخمور
در صحبت خود کجا گذاریم

خوش درد دلی است در دل ما
دل زنده ز درد بی قراریم

مائیم و حیات جاودانی
با او نفسی دمی برآریم

با عمر عزیز در میانیم
با سید خویش در کناریم