۲۳۵ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۲۱۴

هر چند ما به جسم ز اولاد آدمیم
اما به روح پاک ز ابنای خاتمیم

هستیم بی نیاز و فقیریم از همه
این از کمال ماست که محتاج عالمیم

جام جهان نما که به ما نور خود نمود
گفتا ببین که آینهٔ اسم اعظمیم

ما را وجود داد و به خود هم ظهور کرد
پیوسته ایم بر هم و پیوسته با همیم

با جام می مدام چو رندان باده نوش
لب بر لبش نهاده و مستانه همدمیم

هر چند افصحیم در اوصاف او ولی
در کنه ذات عاجز و حیران و اَبکمیم

ما بنده ایم و سید ما نعمت الله است
نزد خدا و خلق از آن رو مکرمیم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۱۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.