هوش مصنوعی: این متن یک شعر عرفانی و عاشقانه است که به ستایش معشوق (احتمالاً معنوی یا الهی) می‌پردازد. شاعر از نور، جمال و کمال معشوق سخن می‌گوید و تأثیر آن را بر جان و دل خود توصیف می‌کند. در ابیات پایانی، شاعر به وحدت وجود اشاره می‌کند و معشوق را با خداوند یکی می‌داند.
رده سنی: 15+ محتوا دارای مضامین عرفانی و معنوی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند وحدت وجود نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۱۲۴۰

ای به روی تو دیده ها روشن
ای به نور تو جان ما روشن

به کمالت زبانها گویا
به جمال تو چشمها روشن

نور چشم منی از آن شب و روز
من به تو دیده ام تو را روشن

مردم دیده تا به خود بیناست
در همه دیده ام خدا روشن

مهر تو آفتاب جان و دل است
من چو ذره در آن هوا روشن

عشق تو شمع خلوت جان است
دل پروانه زان ضیا روشن

صورت روی خوب سید ماست
نور معنی والضحی روشن
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۳۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.