هوش مصنوعی: این متن یک شعر عرفانی و ستایش‌آمیز است که در آن شاعر به ستایش معشوق یا شخصیتی مقدس می‌پردازد. او را تاج سر هستی، پادشاه صورت و معنی، مقصود آفرینش و آینهٔ صفات الهی می‌خواند. شاعر اعلام می‌کند که دنیا و آخرت فدای اوست و عاشقانش همواره در هوای او به رقص درمی‌آیند. همچنین، اشاره می‌شود که حتی روح‌القدس نیز تحت سایهٔ او قرار دارد و طاعت و عبادت شاعر، در حمد و ثنای او خلاصه می‌شود.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که درک آن به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۳۰۴

ای تاج فرق شاه فلک خاک پای تو
وی پادشاه صورت و معنی گدای تو

مقصود از آفرینش عالم توئی و بس
ای جسم و جان ، دنیی وعقبی فدای تو

آئینهٔ صفات الهی و عارفان
بینند آن صفات به نور صفای تو

خلوتسرای نقش خیال تو چشم ماست
غیر تو نیست لایق خلوتسرای تو

بیگانه از خدای نباشد به هیچ روی
هر عاشقی که هست چو ما آشنای تو

تو نور آفتاب وجودی و کاینات
مانند ذره رقص کنان در هوای تو

دل دارد از بلای تو ذوق خوشی مدام
صد جان فدای ذوق خوشی مبتلای تو

ای جان انس و جان ، دل ما جایگاه تست
هرگز نداشتیم کسی را به جای تو

روح القدس که سرور ملک ملایکست
آمد به زیر سایهٔ فر همای تو

گر هست طاعت دگری روزه و نماز
حمد خداست طاعت ما و ثنای تو

سید سریر سلطنش عرش اعظم است
تا بار یافت در حرم کبریای تو
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۰۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.