هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر به ستایش معشوق الهی می‌پردازد و او را به خورشید و شاه خاص خود تشبیه می‌کند. شاعر بیان می‌کند که همه‌چیز، از جمله کفر و توبه، اخلاص، نفس کل، عقل کل و حتی گوهر ایمان و جرم او، همه در خدمت و تحت تأثیر معشوق الهی هستند.
رده سنی:
18+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و مفاهیم پیچیده‌ی عرفانی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۱۱۳
ای تو چو خورشید و شَهِ خاصِ من
کُفرِ من و توبه و اِخْلاصِ من
رَقص کُند بر سَرِ چَرخْ آفتاب
تا تو بِگوییش که رَقّاصِ من
سَجده کُنان پیشِ دَرَت نَفْسِ کُلّ
کِی زِ تو جان یافته اشخاصِ من
نَفْسِ کُل و عقلِ کُل و آن دِگَر
بَحْرِ مَنی، گوهر و غَوّاصِ من
کُفرِ من و گوهرِ ایمانِ من
جُرمِ من و واعظ و قَصّاصِ من
کُفرِ من و توبه و اِخْلاصِ من
رَقص کُند بر سَرِ چَرخْ آفتاب
تا تو بِگوییش که رَقّاصِ من
سَجده کُنان پیشِ دَرَت نَفْسِ کُلّ
کِی زِ تو جان یافته اشخاصِ من
نَفْسِ کُل و عقلِ کُل و آن دِگَر
بَحْرِ مَنی، گوهر و غَوّاصِ من
کُفرِ من و گوهرِ ایمانِ من
جُرمِ من و واعظ و قَصّاصِ من
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۱۱۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
