هوش مصنوعی:
این شعر از نعمت الله ولی، بر اهمیت عشق، مستی معنوی، و غنیمت شمردن لحظه‌ها تأکید دارد. شاعر از دادن جام می به غیر رندان و شکستن خاطر عاشقان پرهیز می‌دهد و زاهد را شایستهٔ می‌نمی‌داند. همچنین، بر حفظ نعمت‌های الهی و استفادهٔ بهینه از زمان تأکید می‌کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عرفانی و استفاده از استعاره‌هایی مانند می و مستی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، درک عمیق این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات عرفانی و فلسفی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل شمارهٔ ۱۴۴۴
دامن عاشقان ز دست مده
جام می جز به رند مست مده
خاطر ما چو زلف خود مشکن
سر موئی به ما شکست مده
می به زاهد مده که حیف بود
جز به مستان می پرست مده
حالیا حال را غنیمت دان
وقت خود را به نیست و هست مده
نعمت الله را به دست آور
این چنین نعمتی ز دست مده
جام می جز به رند مست مده
خاطر ما چو زلف خود مشکن
سر موئی به ما شکست مده
می به زاهد مده که حیف بود
جز به مستان می پرست مده
حالیا حال را غنیمت دان
وقت خود را به نیست و هست مده
نعمت الله را به دست آور
این چنین نعمتی ز دست مده
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۴۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۴۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
