اگر امروز دِلْدارم، دَرآیَد هَمچو دی خَندان
فَلَک اَنْدَر سُجود آید، نَهَد سَر از بُنِ دندان

اَلا یا صاحِ لا تَعْجَلْ بِقَتْلی قَدْ دَنَا الْمَقْتَلْ
تَرَفَّقْ ساعَةً واسْألْ وَصِلْ مَنْ بادَ بِالْهِجْران

بگفتم ای دلِ خندان، چرا دل کرده‌یی سِندان؟
بِبین این اشکِ بی‌پایان، طَوافی کُن بَرین طوَفان

عَذیری مِنْکَ یا مَوْلا، فَاِنَّ الْهَمَّ اِسْتَوْلی
وَ اَنْتَ بِالْوَفا اَولی، فَلا تُشْمِتْ بی‌الشَّیْطان

مرا گوید چه غَم دارم، دلْ آواره، چه کم دارم؟
نه بیمارم، نه غَم خوارم، مرا نَگْرفت غَم چندان

اَلا یا مُتْلِفی زُرْنی لِتُحْیینی وَ تَنْشُرْنی
قَدْ اِسْتَوْلَیْتَ فَانْصُرنی فَاِنَّ الفَضْلَ بِالْاحْسان

مَکُن جانا مَکُن جانا که هم خوبیّ و هم دانا
کَرَم مَنْسوخ شُد مانا، نشُد مَنْسوخ ای سُلطان

وَ ما ذَنْبی سِوی اَنّی عَدیمُ الصَّبْرِ فی فَنّی
فَلا تُعْرِضْ بِذا عَنّی وَجُدْ بِالْعَفْوِ والْغُفْران

عَجَب، گردد دل و رایَشْ زِ بی‌باکی به بَخشایش؟
خدایا مِهْر اَفْزایش، مُحالی را بِسازْ امکان

اَتَیْناکُم اَتَیْناکُم فَاَحْیُوْنا بِلُقْیاکُم
وَ سَقُّونا بِسُقْیاکُم خُذُوا بِالْجُودِ یا اِخْوان

شَفیعی گَر تو را گیرد که آن بیچاره می‌میرد
دلِ تو پَند نَپْذیرد، پَس این دَردی‌‌ست بی‌دَرمان

دَخَلْتُ النّارَ سَکْرانًا حَسِبْتُ النّارَ اَوْطانًا
اَلِفْتُ النّارَ اَحْیانًا فَمَنْ ذایَأْلَفُ النّیران؟

چو بیند سوزِ من گوید که این زَرق است یا بَرقی
چو بیند گریه‌‌‌‌اَم گوید که این اشک است یا باران

خَلیلی قَدْ دَنا نَقْلِ بِلا قَلْبٍ وَلا عَقْلٍ
وَ لا تُعْرِضْ وَ لا تَقْلِ وَ لا تُرْدینی بِالنِّسْیان

مرا گوید که دَردِ ما بِهْ از قَند است و از حَلْوا
تو را صَرع است یا سودا، کَس از حَلْوا کُند اَفْغان؟

یَقُولُ خادِعُ الْمَعْشَر بَلاءُ الْعِشْقِ کَالسُّکَّر
وَ شَوْکُ الْحُبِّ کَالْعَبْهَرْ فَما یُبْکیکَ یا فَتّان؟

زِ رَنجمْ گنج‌ها داری زِ خارَمْ جُفتِ گُلْزاری
چه می‌نالی به طَرّاری؟ مَنَم سُلطانِ طَرّاران

جَراحاتُ الْهَوی تَشْفی کُدوراتُ الْهَوی تُصْفی
بُرُوداتُ الْهَوی تُدْفی وَ نیرانُ الْهَوی رَیْحان

مَگَر خواهی که خامان را بِیَندازی زِ راهِ ما
که می‌موییّ و می‌گویی، چُنین مَقْلوب با ایشان

اِذَا اسْتَغْنَیْتَ لا تَبْخَلْ تَصَدَّقْ فِی الْهَوی وَانْحَلْ
فَبِئْسَ الْبُخْلُ فِی الْمَأْکَلْ وَ نِعْمَ الْجُودُ فِی الْاِنْسان

چو در بَزمِ طَرَب باشی، بَخیلی کم کُن ای ناشی
مَبادا یارْ زاوباشی کُند با تو همین دَستان

اَلا یا ساقیًا اَوْفِرْ، وَلا تَمْنُنْ لِتَسْتَکْثِرْ
اَدِرْکاستِنا وَاسْکَرْ فَاِنَّ الْعَیْشَ لِلسَّکْران

چو خوردی صِرفِ خوش بو را، بِدِه یارانِ میْ جو را
رَها کُن حِرصِ بَدخو را، مَخور میْ جُز دَرین میدان

فَلا تَسْقِ بِکاساتٍ صِغارٍ، بَلْ بِطاساتٍ
وَ اَمْدِدْنا بَجَرّا تٍ عِظامٍ یا عَظیمَ الشّان

بِهِل جام عَصیرانه، که آوردیِ زِ میخانه
سَبو را ساز پیمانه، که بی‌گَهْ آمدیم ای جان

سَقانا رَبُّنا کاسًا مُراعاةً وَ ایناسًا
فَنِعْمَ الْکاسُ مِقْیاسًا وَ بِئْسَ الْهَمُّ کَالسِّرحان

بیار آن جامِ خوشْ دَم را، که گَردن می‌زَنَد غَم را
بیار آن یارِ مَحْرم را، که خاکِ او است صد خاقان

اِذا ما شِئْتَ اِبْقائی فَکُن یا عِشْقُ سَقّائی
وَمِلْ بِالْفَقْرِ تِلْقائی وَاَنْتَ الدّیْنُ وَ الدَّیّان

مِیی کَزْ روحْ می‌خیزد، به جامِ فقر می‌ریزد
حَیاتِ خُلْد انگیزد، چو ذاتِ عشقْ بی‌پایان

اَلا یا ساقی السَّکْری، اَنِلْ کاساتِنا تَتْری
تُسَلّی الْقَلْبَ بِالْبُشری تُصَفّینا عَنِ الشَّنآن

دَغَل بُگْذار ای ساقی، بِکُن این جُمله در باقی
که صافِ صافِ راواقی مِثالِ باده خُم دان

سَنا بَرْقٌ لِساقینا بِکاساتٍ تُلاقینا
تُضیءُ فی تَراقینا بِنُورٍ لاحَ کَالْفُرقان

زِهی آبی که صد آتش ازو در دل زَنَد شُعله
یکی لون است و صد اَلْوان شود بر رویْ ازو تابان

فَماءٌ مُشْبِهُ النّارِ عَزیزٌ مِثْلَ دینارِ
فَدَیْناهُ بِقِنْطارٍ بِلاعَدٍّ وَلا میزان

شرابی چون زَرِ سوری ولی نوری، نه انگوری
بَرَد از دیده‌ها کوری، بِپَرّا نَد سویِ کیوان

اذا اَفْناکَ سُقْیاها وَزادَ الشُّرْبُ طَغْواها
فَاِیّا کُمْ وَاِیّاها وَخَلُّوا دَهْشَتَةَ الْحَیْران

چو کرد آن میْ دِگَر سانَش، نِمود آن جوش و بُرهانَش
اَنَاالْحَقْ بِجْهَد از جانَش، زِهی فَرّ و زِهی بُرهان

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir