هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از شکرگزاری و شادی درونی خود سخن می‌گوید و بیان می‌کند که از غم و ترشی دنیا دوری می‌جوید. او به می‌نوشی و شادی‌های زندگی اشاره می‌کند و از دیگران می‌خواهد تا از این شادی‌ها بهره ببرند.
رده سنی:
16+
متن حاوی مفاهیم فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به می‌نوشی و مفاهیم مرتبط با آن، مناسب‌تر است برای مخاطبان بالای 16 سال.
غزل شمارهٔ ۲۱۴۶
ای شِکَران ای شِکَران کان شِکَر دارم ازو
پَندْ پَذیرنده نِیَم، شور و شَرَر دارم ازو
خانهٔ شادی‌‌ست دِلَم، غُصّه ندارم چه کُنم؟
هر چه به عالَم تُرُشی، دورم و بیزارم ازو
کِی هِلَدم با خود؟ کِی؟ میْ دَهَدم بر سَرِ میْ
گُل دَهَدم در مَهِ دِیْ، بُلبُلِ گُلْزارم ازو
من خوش و تو نیم خوشی، جَهْد بِکُن تا بِچَشی
تا قَدَحی میْ بِکَشی، زان که گرفتارم ازو
پَندْ پَذیرنده نِیَم، شور و شَرَر دارم ازو
خانهٔ شادی‌‌ست دِلَم، غُصّه ندارم چه کُنم؟
هر چه به عالَم تُرُشی، دورم و بیزارم ازو
کِی هِلَدم با خود؟ کِی؟ میْ دَهَدم بر سَرِ میْ
گُل دَهَدم در مَهِ دِیْ، بُلبُلِ گُلْزارم ازو
من خوش و تو نیم خوشی، جَهْد بِکُن تا بِچَشی
تا قَدَحی میْ بِکَشی، زان که گرفتارم ازو
وزن: مفتعلن مفتعلن مفتعلن مفتعلن (رجز مثمن مطوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۱۴۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱۴۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
