تو جامِ عشق را بِسْتان و می‌رو
هَمان معشوق را می‌دان و می‌رو

شرابی باش بی‌خاشاکِ صورت
لَطیف و صافْ همچون جان و می‌رو

یکی دیدارِ او صد جان بیاَرْزَد
بِدِه جان و بِخَر ارزان و می‌رو

چو دیدی آن چُنان سیمین بَری را
بِدِه سیم و بِنِه هَمیان و می‌رو

اگر عالَم شود گِریانْ تو را چه؟
نَظَر کُن در مَهِ خندان و می‌رو

اگر گویند زَرّاقیّ و خالی
بگو هستم دو صد چندان و می‌رو

کُلوخی بر لبِ خود مال با خَلْق
شِکَر را گیر در دندان و می‌رو

بگو آن مَهْ مرا، باقی شما را
نه سَر خواهیم و نی سامان و می‌رو

کی است آن مَهْ؟ خداوند، شَمسِ تبریز
دَرآ در ظِلِّ آن سُلطان و می‌رو