به پیشَت نامِ جان گویم؟ زِهی رو
حَدیثِ گُلْسِتان گویم؟ زِهی رو

تو این جا حاضر و شَرمَم نباشد
که از حُسنِ بُتان گویم؟ زِهی رو

بهار و صد بهار از تو خَجِل شُد
من افسانه‌یْ خَزان گویم؟ زِهی رو

تو شاهنشاهِ صد جان و جهانی
من از جان و جهان گویم؟ زِهی رو

حَدیثَت در دَهانِ جان نگُنجَد
حَدیثَت از زبان گویم؟ زِهی رو

جهانْ گُم گشت و ماهَت آشکارا
چُنین مَهْ را نَهان گویم؟ زِهی رو

همه عالَم زِ نورَت لَعْل در لَعْل
به پیشِ تو زِ کان گویم؟ زِهی رو

زِ تو دل‌ها پُر از نورِ یَقین است
یَقین را از گُمان گویم؟ زِهی رو

چو خورشیدِ جَمالَت بر زمین تافت
زِ ماه و اَخْتَران گویم؟ زِهی رو

چو لُطفِ شَمسِ تبریزی زِ حَد رفت
من از وِیْ گَر فَغان گویم، زِهی رو

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir