هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از درد عشق و محرومیت می‌گوید و از معشوق خود می‌خواهد که از جمال و کمال او سخن بگوید. شاعر همچنین به مفاهیمی مانند آتش، نور و ماه اشاره می‌کند و از مخاطب می‌خواهد که به او ایمان داشته باشد و از دنیای مادی فاصله بگیرد.
رده سنی: 16+ این متن شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد.

غزل شمارهٔ ۲۲۰۸

ناله‌یی کُن عاشقانه، دَردِ مَحْرومی بگو
پارسی گو ساعتیّ و ساعتی رومی بگو

خواه رومی، خواه تازی، من نخواهم غیرِ تو
از جَمال و از کَمال و لُطفِ مَخْدومی بگو

هم بِسوزی، هم بِسازی، هم بِتابی در جهان
آفتابی، ماهتابی، آتشی، مومی بگو؟

گَر کسی گوید که آتش سرد شُد، باور مَکُن
تو چه دودیّ و چه عودی، حَیِّ قَیّومی بگو

ای دلِ پَرّانِ من، تا کِی ازین ویرانِ تَن
گَر تو بازی بَرپَر آن جا، وَرْ تو خود بومی بگو
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۰۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۰۹
نظرها و حاشیه ها
۱۳۹۹/۴/۱۲ ۱۴:۴۹

معنای شعر چیست

گوهرین: با سلام و احترام. متاسفانه در حال حاضر توانایی نوشتن شرح و تفسیر بر آثار را نداریم.