هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از زیبایی و تازگی طبیعت و زندگی سخن می‌گوید. او از عشق، شراب، و شادی به عنوان عناصری که جهان کهنه را تازه می‌کنند، یاد می‌کند. شاعر همچنین به عقل و خرد اشاره می‌کند و از ساقی می‌خواهد که با شراب تازه، دل‌های روشن را شاد کند.
رده سنی:
16+
این متن شامل مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به شراب و مفاهیم مرتبط با آن ممکن است برای سنین پایین‌تر مناسب نباشد.
غزل شمارهٔ ۲۲۰۹
ای زِرویَت تافته در هر زمانی نورِ نو
وِیْ زِنورَت نَقْش بَسته هر زمانی حورِ نو
کَژْ نِشین و راست بِشْنو، عقل مانَد یا خِرَد
ساقی‌یی چون تو و هر دَم بادهٔ منصورِ نو؟
کِه تواند شیشه‌‌یی را زآتشی بَرداشتن؟
یا میِ کُهنه کِه داند ساختن زَانْگورِ نو؟
می‌چَشان و می‌کَشانْ روشنْ دلان را جوقْ جوق
تازه می‌کُن این جهانِ کُهنه را از شورِ نو
عشقِ عشرَت پیشه‌یی، که دولَتَت پاینده باد
روزْ روزت عیدِ تازه، هر شَبان گَهْ سورِ نو
وِیْ زِنورَت نَقْش بَسته هر زمانی حورِ نو
کَژْ نِشین و راست بِشْنو، عقل مانَد یا خِرَد
ساقی‌یی چون تو و هر دَم بادهٔ منصورِ نو؟
کِه تواند شیشه‌‌یی را زآتشی بَرداشتن؟
یا میِ کُهنه کِه داند ساختن زَانْگورِ نو؟
می‌چَشان و می‌کَشانْ روشنْ دلان را جوقْ جوق
تازه می‌کُن این جهانِ کُهنه را از شورِ نو
عشقِ عشرَت پیشه‌یی، که دولَتَت پاینده باد
روزْ روزت عیدِ تازه، هر شَبان گَهْ سورِ نو
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۰۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
