زِ من و تو شَرری زاد، دَرین دلْ زِ چُنان رو
که خَطا بود ازین رو و صَواب است ازان رو

زِهَمان رو که زد آتش، زِهَمان رو کُشَد آتش
زهَمان روی که مُردم، کُنَدَم زنده هَمان رو

همه عُشّاق که مَستند زِچه رو دیده بِبَستند؟
که بدانند که بی‌چَشمْ تَوان دید به جان رو

نَبُوَد رویْ ازین سو، همه پُشت است ازین سو
که نگُنجید دَرین حَدّ و نه در جان و مکان رو

به یکی لحظه چَریدند، همه جان‌ها و پَریدند
که نباید که زِ نُقصان شود از چَشمْ نهان رو