۲۸۶ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۵۴۰

اینک رسید وعده، گشاد نقاب کو
رفتیم تا دریچهٔ صبح، آفتاب کو

جامی کشیده محتسب و فتنه می کند
کو تازیانهٔ ادب، احتساب کو

خونم حلال بر تو ولی داور جزا
گر گویدم شهید که گشتی، جواب کو

کیفیت شباب هم از جنس کیمیاست
اینک شباب، نشئهٔ عهد شباب کو

تا لب به العطش نگشاییم و تن زنیم
آخر وجود آب ضرور است، آب کو

صد درد دل گذشت و شکر خندهٔ نکرد
هان ای زبان و دل گره، اضطراب کو

شرمش نظاره دشمن و شوقم نگاه دوست
دل پاره پاره شد ز کشاکش، نقاب کو

نور جمال دوست نگنجد در این نظر
کو دیده ای به حوصلهٔ آفتاب، کو

عرفی مگو که مستی و راه عدم دراز
اینک شدم سوار، عنان کو، رکاب کو
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۳۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.