هوش مصنوعی: این متن یک شعر عاشقانه است که در آن شاعر عشق و علاقه خود را به معشوق بیان می‌کند و از زیبایی‌ها و ویژگی‌های او مانند رخسار، لب، کف دست و غیره تمجید می‌کند. شاعر حتی حاضر است جان خود را فدای معشوق کند.
رده سنی: 12+ این متن حاوی مفاهیم عاشقانه و احساسی است که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به بلوغ عاطفی و فکری دارد. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات ادبی ممکن است برای کودکان زیر 12 سال کمی پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۲۲۵۴

دلِ من، دلِ من، دلِ من بَرِ تو
رُخِ تو، رُخِ تو، رُخِ بافَرِ تو

صَنَما، صَنَما، گَر جان طَلَبی
بِدَهَم، بِدَهَم، به جان و سَرِ تو

کَفِ تو، کَفِ تو، کَفِ رَحمَتِ تو
لبِ تو، لبِ تو، لبِ شِکَّرِ تو

دَمِ تو، دَمِ تو، دَمِ جانْ وَشِ تو
میِ تو، میِ تو، میِ چون زَرِ تو

دَرِ تو، دَرِ تو، دَرِ بَخششِ تو
گُلِ تو، گُلِ تو، گُلِ اَحْمَرِ تو
وزن: فعلن فعلن فعلن فعلن(متدارک مثمن مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۵۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۵۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.