قَلَم از عشق بِشْکَند چو نویسَد نشانِ تو
خِردَم راهْ گُم کُند زِ فِراقِ گِرانِ تو

کِه بُوَد هم نشینِ تو؟ کِه بیابد گُزینِ تو؟
کِه رَهَد از کمینِ تو؟ کِه کَشَد خود کَمانِ تو؟

رُخَم از عشقْ هَمچو زَر، زِتو بر من هزار اثر
صَنَما سویِ من نِگَر، که چُنانم به جانِ تو

چو خَلیلْ اَنْدَر آتَشَم، زِتَفِ آتشَت خوشَم
نه ازانَم که سَر کَشَم زِ غَمِ بی‌اَمانِ تو

بُگشا کارِ مُشکلَم، تو دِلَم دِهْ که بی‌دِلَم
مَکُن ای دوست مَنْزِلَم به جُز از گُلْسِتانِ تو

کِه بیاید به کویِ تو، صَنَما جُز به بویِ تو
سَبَبِ جُست و جویِ تو چه بُوَد؟ گُلْفَشانِ تو

مَلَک و مَردم و پَری، مَلِک و شاه و لشکری
فَلَک و مِهْر و مُشتری، خَجِل از آسْتانِ تو

چو تو سیمُرغِ روح را، بِکَشانی در اِبْتِلا
چو مگس دوغ دَرفُتَد به گَهِ اِمْتِحانِ تو

زِ اشاراتِ عالی اَت، زِ بِشاراتِ شافی اَت
مَلِکی گشته هر گدا، به دَمِ تَرجُمانِ تو

همه خَلْقان چو مورَکان، به سویِ خَرمَنَت دَوان
همه عالَم نَواله‌یی، زِ عَطاهایِ خوانِ تو

به نَواله قَناعَتی نکُند جانِ آن فَتی
که طَمَع دارد از قَضا که شود میهمانِ تو

چه دَواها که می‌کُند، پِیِ هر رنجْ گنجِ تو
چه نَواها که می‌دَهَد، به مکانْ لامکانِ تو

طَمَعِ تَنْ نَوالِ تو، طَمَعِ دلْ جَمالِ تو
نَظَرِ تَنْ به نانِ تو، هَوَسِ دلْ بَنانِ تو

جِهَتِ مَصْلَحَت بُوَد، نه بَخیلیّ و مُدخِلی
به سویِ بامِ آسْمان، پِنِهان نردبانِ تو

به اَمینان و نیکوان، بِنِمودی تو نردبان
که رَوان است کاروان به سویِ آسْمانِ تو

خَمُش ای دلْ دِگَر مگو، دِگَر اسرارِ او مَجو
که ندانی نهانِ آن کِه بِدانَد نهانِ تو

تو ازین شُهْره نیشِکَر، مَطَلَب مَغز اَنْدَرون
که خود از قِشْرِ نیشِکَر شِکَرین شُد لَبانِ تو

شَهِ تبریز شَمسِ دین، که به هر لحظه آفرین
بِرَساد از جَنابِ حَق به مَهِ خوش قِرانِ تو