هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق و فراق سخن می‌گوید و از جمال و کمال معشوق خود تمجید می‌کند. شاعر از عشق به معشوق خود به عنوان نیرویی قدرتمند یاد می‌کند که بر تمام وجودش تأثیر گذاشته است. او از معشوق خود می‌خواهد که به او توجه کند و مشکلاتش را حل کند. شاعر همچنین از عظمت و شکوه معشوق خود سخن می‌گوید و بیان می‌کند که همه موجودات از جمله ملک و مردم و پری، فلک و ستارگان، همه در برابر عظمت معشوق خجل و شرمسارند. در نهایت، شاعر به ستایش شمس‌الدین تبریزی می‌پردازد و از او به عنوان شخصیتی والا و مقدس یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۲۵۷
قَلَم از عشق بِشْکَند چو نویسَد نشانِ تو
خِردَم راهْ گُم کُند زِ فِراقِ گِرانِ تو
کِه بُوَد هم نشینِ تو؟ کِه بیابد گُزینِ تو؟
کِه رَهَد از کمینِ تو؟ کِه کَشَد خود کَمانِ تو؟
رُخَم از عشقْ هَمچو زَر، زِتو بر من هزار اثر
صَنَما سویِ من نِگَر، که چُنانم به جانِ تو
چو خَلیلْ اَنْدَر آتَشَم، زِتَفِ آتشَت خوشَم
نه ازانَم که سَر کَشَم زِ غَمِ بی‌اَمانِ تو
بُگشا کارِ مُشکلَم، تو دِلَم دِهْ که بی‌دِلَم
مَکُن ای دوست مَنْزِلَم به جُز از گُلْسِتانِ تو
کِه بیاید به کویِ تو، صَنَما جُز به بویِ تو
سَبَبِ جُست و جویِ تو چه بُوَد؟ گُلْفَشانِ تو
مَلَک و مَردم و پَری، مَلِک و شاه و لشکری
فَلَک و مِهْر و مُشتری، خَجِل از آسْتانِ تو
چو تو سیمُرغِ روح را، بِکَشانی در اِبْتِلا
چو مگس دوغ دَرفُتَد به گَهِ اِمْتِحانِ تو
زِ اشاراتِ عالی اَت، زِ بِشاراتِ شافی اَت
مَلِکی گشته هر گدا، به دَمِ تَرجُمانِ تو
همه خَلْقان چو مورَکان، به سویِ خَرمَنَت دَوان
همه عالَم نَواله‌یی، زِ عَطاهایِ خوانِ تو
به نَواله قَناعَتی نکُند جانِ آن فَتی
که طَمَع دارد از قَضا که شود میهمانِ تو
چه دَواها که می‌کُند، پِیِ هر رنجْ گنجِ تو
چه نَواها که می‌دَهَد، به مکانْ لامکانِ تو
طَمَعِ تَنْ نَوالِ تو، طَمَعِ دلْ جَمالِ تو
نَظَرِ تَنْ به نانِ تو، هَوَسِ دلْ بَنانِ تو
جِهَتِ مَصْلَحَت بُوَد، نه بَخیلیّ و مُدخِلی
به سویِ بامِ آسْمان، پِنِهان نردبانِ تو
به اَمینان و نیکوان، بِنِمودی تو نردبان
که رَوان است کاروان به سویِ آسْمانِ تو
خَمُش ای دلْ دِگَر مگو، دِگَر اسرارِ او مَجو
که ندانی نهانِ آن کِه بِدانَد نهانِ تو
تو ازین شُهْره نیشِکَر، مَطَلَب مَغز اَنْدَرون
که خود از قِشْرِ نیشِکَر شِکَرین شُد لَبانِ تو
شَهِ تبریز شَمسِ دین، که به هر لحظه آفرین
بِرَساد از جَنابِ حَق به مَهِ خوش قِرانِ تو
خِردَم راهْ گُم کُند زِ فِراقِ گِرانِ تو
کِه بُوَد هم نشینِ تو؟ کِه بیابد گُزینِ تو؟
کِه رَهَد از کمینِ تو؟ کِه کَشَد خود کَمانِ تو؟
رُخَم از عشقْ هَمچو زَر، زِتو بر من هزار اثر
صَنَما سویِ من نِگَر، که چُنانم به جانِ تو
چو خَلیلْ اَنْدَر آتَشَم، زِتَفِ آتشَت خوشَم
نه ازانَم که سَر کَشَم زِ غَمِ بی‌اَمانِ تو
بُگشا کارِ مُشکلَم، تو دِلَم دِهْ که بی‌دِلَم
مَکُن ای دوست مَنْزِلَم به جُز از گُلْسِتانِ تو
کِه بیاید به کویِ تو، صَنَما جُز به بویِ تو
سَبَبِ جُست و جویِ تو چه بُوَد؟ گُلْفَشانِ تو
مَلَک و مَردم و پَری، مَلِک و شاه و لشکری
فَلَک و مِهْر و مُشتری، خَجِل از آسْتانِ تو
چو تو سیمُرغِ روح را، بِکَشانی در اِبْتِلا
چو مگس دوغ دَرفُتَد به گَهِ اِمْتِحانِ تو
زِ اشاراتِ عالی اَت، زِ بِشاراتِ شافی اَت
مَلِکی گشته هر گدا، به دَمِ تَرجُمانِ تو
همه خَلْقان چو مورَکان، به سویِ خَرمَنَت دَوان
همه عالَم نَواله‌یی، زِ عَطاهایِ خوانِ تو
به نَواله قَناعَتی نکُند جانِ آن فَتی
که طَمَع دارد از قَضا که شود میهمانِ تو
چه دَواها که می‌کُند، پِیِ هر رنجْ گنجِ تو
چه نَواها که می‌دَهَد، به مکانْ لامکانِ تو
طَمَعِ تَنْ نَوالِ تو، طَمَعِ دلْ جَمالِ تو
نَظَرِ تَنْ به نانِ تو، هَوَسِ دلْ بَنانِ تو
جِهَتِ مَصْلَحَت بُوَد، نه بَخیلیّ و مُدخِلی
به سویِ بامِ آسْمان، پِنِهان نردبانِ تو
به اَمینان و نیکوان، بِنِمودی تو نردبان
که رَوان است کاروان به سویِ آسْمانِ تو
خَمُش ای دلْ دِگَر مگو، دِگَر اسرارِ او مَجو
که ندانی نهانِ آن کِه بِدانَد نهانِ تو
تو ازین شُهْره نیشِکَر، مَطَلَب مَغز اَنْدَرون
که خود از قِشْرِ نیشِکَر شِکَرین شُد لَبانِ تو
شَهِ تبریز شَمسِ دین، که به هر لحظه آفرین
بِرَساد از جَنابِ حَق به مَهِ خوش قِرانِ تو
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلاتن مفاعلن
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۵۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
