هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از عشق و تشنگی خود به معشوق سخن می‌گوید. او از ساقی می‌خواهد که جامی از شراب عشق به او بدهد تا از درد فراق رهایی یابد. شاعر عشق را به عنوان نور و درمان دردهای خود توصیف می‌کند و بیان می‌کند که در دنیای عشق، بهشت و بازارهایی وجود دارد که روح‌ها در آنجا به هم می‌رسند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از نمادهای شراب و عشق ممکن است نیاز به بلوغ فکری و تجربه بیشتری برای درک کامل داشته باشد.

غزل شمارهٔ ۲۲۶۹

اَلا یا ساقِیا اِنّی لَظَمْآنٌ وَمُشتاقُ
اَدِرْ کَأسًا ولا تُنْکِرْ فَاِنّ القَوْمَ قَدْ ذاقوا

اِذا ما شِئْتَ اَسْراری اَدْرِ کَأسًا مِنَ النّارِ
فَاَسْکِرنی وَسائِلْنی اِلی مَنْ اَنْتَ مُشْتاقُ

اَضاءَ الْعِشْقُ مِصباحًا، فَصارَ اللَّیْلُ اِصباحًا
وَ مِنْ اَنْوارِهِ انْشَقَّتْ عَلَی الْاَحْجارِ اَحْداقُ

فَداءُ الْعِشْقِ اَدْوائی، وَمُرُّ الْعِشْقِ حَلْوائی
وَاِنّی بَیْنَ عُشّاقٍ اَسوقُ حَیْثُ ما ساقوا

خُذِ الدُّنْیا وَ خَلّینا فَدُنْیا الْعِشْقِ تَکْفینا
لَنا فی العِشْقِ جَنّاتٌ وَبُلْدانٌ وَاَسْواقُ

وَاَرْواحٌ تُلاقینا وَاَرْواحٌ سَواقینا
وَخَمْرٌ فیهِ مِدْرارٌ وَ کَأسُ الْعِشْقِ رَقْراقُ
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۶۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.