هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از عشق و فراق سخن می‌گوید. او از درد دوری و عذاب عشق شکایت می‌کند و قلب خود را در آتش عشق می‌بیند. شاعر از معشوق خود می‌خواهد که او را به خاطر دوری‌اش عذاب ندهد و از او می‌پرسد که چرا قلبش سخت شده است. او همچنین ابراز می‌کند که بدون دیدار معشوق، زندگی برایش سخت است و از گناهان خود توبه می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن شامل مفاهیم عمیق عاطفی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان شعری و مفاهیم فلسفی مانند توبه و عذاب عشق، نیاز به بلوغ فکری و تجربه بیشتری دارد.

غزل شمارهٔ ۲۲۷۳

اُمْسی وَاُصْبِحُ بِالْجَوی اَتَعذُّبُ
قَلْبی عَلَی نارِالْهَوی یَتَقَلَّبُ

اِنْ کُنْتَ تَهْجُرُنی تُهَذِّبُنی بِهِ
اَنْتَ النُّهی وَبِلاکَ لا اَتَهَذَّبُ

ما بالُ قَلْبکَ قَدْ قَسا فَاِلی مَتی
اَبْکی وَمِمّا قَدْ جَری اَتَعَتَّبُ

مِمّا اُحِبُّ بِاَنْ اَقْوْلَ فَدَیْتُکُمْ
اَحْیی بِکُمْ وَقَتِیلَکُمْ اَتَلَقَّبُ

وَاَشَرْتُمُ بِالصَّبْرِ لی مُتَسَلِّیًا
ما هکَذی عِشْقی بِهِ لا تَحْسَبوا

ما عِشْتُ فی هذَا الْفِراقِ سُوَیْعَةً
لَوْ لا لِقاؤُکَ کُلَّ یَوْمٍ اَرْقَبُ

إِنّی اَتُوبُ مُناجِیًا وَمُنادِیًا
فَاَنَا الْمُسیءُ بِسَیِّدی وَالْمُذْنِبُ

تَبْریزُ جَلَّ بِشَمْسِ دینٍ سَیِّدی
اَبْکی دَمًا مِمّا جَنَیْتُ وَاَشْرَبُ
وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۷۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.