هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از عشق و تأثیر آن بر خود سخن می‌گوید. او معشوق را به ماه تشبیه می‌کند و بیان می‌کند که نگاه معشوق او را به فردی صاحب نظر تبدیل کرده است. همچنین، شاعر از تأثیر عشق بر روح و جسم خود می‌گوید و بیان می‌کند که یاد معشوق دهانش را پر از شهد و شکر کرده است. او درخت وجود خود را در حال رقص توصیف می‌کند و معشوق را مسئول پربرگ و ثمر شدن آن می‌داند. شاعر همچنین از صبر خود در برابر عشق سخن می‌گوید و بیان می‌کند که معشوق او را زیر و زبر کرده است.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از تشبیهات و استعارات پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۳۱۴
ای رویِ تو رویَم را چون رویِ قَمَر کرده
اَجْزایِ مرا چَشمَت اَصْحابِ نَظَر کرده
بادِ تو درختم را در رَقص دَرآوَرْده
یادِ تو دَهانَم را پُرشَهْد و شِکَر کرده
دانی که درختِ من، در رَقص چرا آید
ای شاخ و درختم را پُربَرگ و ثَمَر کرده
از برگ نمی‌نازد، وَزْ میوه نمی‌یازد
ای صبرِ درختم را تو زیر و زَبَر کرده
اَجْزایِ مرا چَشمَت اَصْحابِ نَظَر کرده
بادِ تو درختم را در رَقص دَرآوَرْده
یادِ تو دَهانَم را پُرشَهْد و شِکَر کرده
دانی که درختِ من، در رَقص چرا آید
ای شاخ و درختم را پُربَرگ و ثَمَر کرده
از برگ نمی‌نازد، وَزْ میوه نمی‌یازد
ای صبرِ درختم را تو زیر و زَبَر کرده
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۱۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
