هوش مصنوعی:
این متن دعایی است که در آن شاعر از خداوند می‌خواهد تا به هنرمندان و موسیقی‌دانان برکت و توانایی بدهد. او از خدا می‌خواهد که به آن‌ها قدرت و الهام بخشد تا بتوانند با هنر خود پیام‌های معنوی را منتقل کنند و قلب‌ها را تسکین دهند. شاعر همچنین از خدا می‌خواهد که به آن‌ها موفقیت و خوشبختی عطا کند و از لطف خود آن‌ها را در امان نگه دارد.
رده سنی:
12+
این متن دارای مفاهیم عمیق معنوی و ادبی است که ممکن است برای کودکان زیر 12 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از واژگان و اصطلاحات ادبی ممکن است برای سنین پایین‌تر چالش‌برانگیز باشد.
غزل شمارهٔ ۲۳۴۲
خدایا مُطربان را اَنْگَبین دِهْ
برایِ ضَربْ دستِ آهنین دِهْ
چو دست و پایْ وَقفِ عشق کردند
تو هَمْشانْ دست و پایِ راستین دِهْ
چو پُر کردند گوشِ ما زِ پیغام
توشان صد چَشمِ بَختِ شاه بین دِهْ
کبوتروار نالانند در عشق
توشان از لُطفِ خود بُرجِ حَصین دِهْ
زِ مَدح و آفرینَت هوش‌ها را
چو خوش کردند، هَمْشاَن آفرین دِهْ
جِگَرها را زِ نَغْمه آب دادند
زِ کوثَرْشان تو هم ماءِ مَعین ده
خَمُش کردم کَریما حاجَتَت نیست
که گویندت چُنان بَخش و چُنین دِهْ
برایِ ضَربْ دستِ آهنین دِهْ
چو دست و پایْ وَقفِ عشق کردند
تو هَمْشانْ دست و پایِ راستین دِهْ
چو پُر کردند گوشِ ما زِ پیغام
توشان صد چَشمِ بَختِ شاه بین دِهْ
کبوتروار نالانند در عشق
توشان از لُطفِ خود بُرجِ حَصین دِهْ
زِ مَدح و آفرینَت هوش‌ها را
چو خوش کردند، هَمْشاَن آفرین دِهْ
جِگَرها را زِ نَغْمه آب دادند
زِ کوثَرْشان تو هم ماءِ مَعین ده
خَمُش کردم کَریما حاجَتَت نیست
که گویندت چُنان بَخش و چُنین دِهْ
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۴۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
