آن شنیدی که در حد مرداشت
بود مردی گدای و گاوی داشت

از قضا را وبای گاوان خاست
هرکرا پنج بود چار بکاست

روستایی ز بیم درویشی
رفت تا بر قضا کند پیشی

بخرید آن حریص بی‌مایه
بدل گاو خر ز همسایه

چون برآمد ز بیع روزی بیست
از قضا خر بمرد و گاو بزیست

سر برآورد از تحیّر و گفت
کای شناسای رازهای نهفت

هرچه گویم بود ز نسناسی
چون تو خر را ز گاو نشناسی