خدایا رَحمَتِ خود را به من دِهْ
دَریدی پیرهن، تو پیرهن دِهْ

مرا صَفرایِ تو سَرگشته کرده‌ست
زِ لُطفِ خود مرا صَفراشِکَن دِهْ

اگر عالَم به غَم خوردن به پای است
مَدِه غَم را به من با بوالْحَزَن دِه

خدایا عُمرِ نوح و عُمرِ لُقْمان
و صد چندان بِدان خوبِ خُتَن دِهْ

سُهَیلِ رویِ تو اَنْدَر یَمَن تافت
مرا راهی به سویِ آن یَمَن دِهْ

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir