آنکه عمّ تو و آنکه خال تواند
همه در قصد خون و مال تواند

عمّ که بدگوی و پر ستم باشد
عم نباشد که درد و غم باشد

در مهی خویشتن پدر کرده
به گه پرورش به در کرده

در کن و در مکن مه خانه
در بیار و بده چو بیگانه

چون عقاب و چو باز وقت گرفت
همچو گنجشک وعکه خوار گرفت

همچو کیر جوان به وقت بگیر
باز وقت بیار خایهٔ پیر

دیدی ار دست و پای بلعم را
دردسر آن عمامهٔ عم را

گرت بخشد عمامه عم مستان
کان بود چون عطای بدمستان

کان عمامه نه بهر آن دادست
کز وجود تو خوشدل و شادست

تا ندیده است پای را هنجار
ندهد دست عم ترا دستار

انده خال و غمّ عم بگذار
تا بوی شاد خوار و برخوردار

ورنه جان کن که دل ستم نکشد
عاقل اندوه خال و عم نکشد