آن جوانی به درد می‌نالید
گفت پیری چو آن چنانش دید

کز چه می‌نالی ای جوان نبیل
گفت کز جور دبّه و زنبیل

جبه بر من قبا شد از غم دل
پیرهن چون عبا شد از غم دل

چند گه شد که من زنی دارم
خویش و پیوند بر زنی دارم

جفت پر کبر نیش بی‌شهد است
گل رعنا دو روی و بد عهدست

پنج ماهه است و یازده ساله
نکند کار گاو گوساله

هرکه در دام زن نیفتادست
عقل شاگرد و او چو استادست

وآنکه بر کس بخیره گردد رُس
عیش او گنده‌دان چو درگه کس

اندرین طارم طرب بنوی
راست گویم اگر ز من شنوی

کمر کیر خیره لرز بود
کیسهٔ کس فراخ‌درز بود

زن که دارد به سوی حمدان رای
حمد حمدان کند نه حمد خدای

آورد کدخدای را به کله
نان بازار و خانهٔ بغله

برهی گر کنی به فردی خوی
از خوشی خشو و ننگ ننوی

یافت امروز فضل عمره و حج
هرکرا داد حق ز فرج فرج