هوش مصنوعی: این شعر در ستایش بانویی به نام «مادر» سروده شده است. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند خوشه‌های یاس، بلور سرانگشتان، و هلالک ناخن‌ها، حضور مادر را به‌عنوان موجودی پاک و بی‌گناه توصیف می‌کند که حضورش آرامش‌بخش است و زندگی را درک می‌کند. شعر به زیبایی رابطه عمیق و عاطفی بین مادر و فرزند را به تصویر می‌کشد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاطفی و تصاویر شاعرانه‌ای است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. درک کامل آن نیاز به تجربه و بلوغ عاطفی دارد که معمولاً از سن 16 سالگی به بعد ایجاد می‌شود.

هاسمیک

با آیدا،
در ستایشِ بانوی «مادر»

با خوشه‌های یاس آمده بودی
تأییدِ حضورت
کس را به شانه بر
باری نمی‌نهاد.

بلورِ سرانگشتانت که ده هِلالَکِ ماه بود
در معرضِ خورشید از حکایتِ مردی می‌گفت
که صفای مکاشفه بود
و هراسِ بیشه‌ی غُربت را
هجا به هجا
دریافته بود.



می‌خفتی
می‌آمدیم و می‌دیدیم
که جانت
ترنمِ بی‌گناهی‌ست
راست همچون سازی در توفانِ سازها
که تنها
به صدای خویش
گوش نمی‌دهد:

کلافی سردرخویش
گشوده می‌شود،
نغمه‌یی هوش‌رُبا
که جز در استدراکِ همگان
خودی نمی‌نماید.

نگاهت نمی‌کردیم، دریغا!
به مایه‌یی شیفته بودیم که در پسِ پُشتِ حضورِ مهتابی‌ات
حیات را
به کنایه درمی‌یافت.

کی چنین بربالیده بودی ای هِلالکِ ناخن‌هایت ده‌بار بلورِ حیات!
به کدام ساعتِ سعد
بربالیده بودی؟

آذرِ ۱۳۶۸

این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:حکایت
گوهر بعدی:ظلماتِ مطلقِ نابینایی
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.